Η εναλλαγή αυτή του συννεφιασμένου ουρανού και του μπλε, πίσω απο τα δίχτυα αναδεικνύει την ουσιώδη διαφορά μεταξύ του φαίνεσθαι και του είναι. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που προσδίδει μια ιδιαίτερη αξία, όχι τόσο στο θέμα, αυτό καθ'αυτό, όσο στην έμπνευση που είχες, όταν έκανες το θέμα! Η παρούσα δηλαδή κατάσταση εμφανίζει τα μάτια μας παγιδευμένα, όχι στα δίχτυα πίσω απο το είδωλο του ουρανού, αλλά στην οφθαλμαπάτη του εξιδανικευμένου ελληνικού ουρανού, η οποία ανατροφοδοτείται συνεχώς από την ιδέα, ότι είτε πίσω απο τα δίχτυα, είτε χωρίς ..."μεσάζοντες", ο ίδιος ο ελληνικός ουρανός αποτελεί την εκδοχή του ουράνιου παράδεισου! Με άλλα λόγια, πιο απλά ...ΕΥΓΕ για την έμπνευση κυρίως, αλλά και το αποτέλεσμα φυσικά!! :-)
@ Με τέτοια προσέγγιση, σχόλια τόσο ευνοϊκά, θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ,οτι στην εκπνοή, έστω, του αγώνα, θα κερδίσουμε το ματς, θα μπορούσαμε...αλλά...εξιδανικευμένη και η ελπίδα, στην πραγματικότητα δεν μπορούμε ...ούτε ν'αλλάξουμε μπαλιά! :)
Πόσες δικτυότρυπες απο μέρους του καλλιτέχνη... Και με επιμονή... Πίσω απο τις δικτυότρυπες ανακαλύπτω μικρές παγίδες... Γιατί θα πρέπει δηλαδή ο ήρωας να αποφύγει τις παγίδες? "Άντε προχώρα και πιάσου σαν το γάβρο" φωνάζει ο καλλιτέχνης με το τρόπο του... δες τι υπάρχει πίσω απο τις τρύπες... κάτι άλλο θα ανακαλύψεις μετά...
@ Επιμονή ή αλλιώς κόλλημα... Παιζει, δεν παίζει, ο φερόμενος ως καλλιτέχνης νά' χει ο ίδιος σε δίχτυ, σε δίχτυα μπλεχτεί? Κι αν ακούστηκε κάποια φωνή, είναι που τραγουδάει το άσμα εκείνο " ...κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει, μονάχος μες την άκρη της κλωστης, κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι..."
[Γιατί μπροστά σου(μου) πάντα απλώνεται ένα δίχτυ...]
Το τραγουδάκι του Νίκου Γκάτσου ξεκινάει έτσι... "...Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή, μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ..."
@ Καλώς ή κακώς ο συνειρμός από το σεβασμό στο γήρας ενεργοποιείται, όσο για την (τις) παραδρομή (ές),έχω να πω : Γλώττα λανθάνουσα, τ'αληθή πώς τα λες!
Εκτός απο τον θαυμασμό στο γήρας, υπάρχει και ο σεβασμός στο θαυμαστό, στο αξιοπρεπές, στο έξυπνο, στο ...πολύ έξυπνο, στο ...επικίνδυνα έξυπνο, στο ευφυές, στο εμφανές που δεν είναι προφανές και στο κρυπτόμενο που φαίνεται... Τα σέβη μου λοιπόν, μόνο σε ...χρόνια (πολλά ή λίγα... who the fuck cares?) δεν στάλθηκαν! Τις καλημέρες μου και τα σέβη μου, εκ νέου (πιο διευκρινισμένου αλλά και αορίστου, αυτή τη φορά) :-)
Η εναλλαγή αυτή του συννεφιασμένου ουρανού και του μπλε, πίσω απο τα δίχτυα αναδεικνύει την ουσιώδη διαφορά μεταξύ του φαίνεσθαι και του είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που προσδίδει μια ιδιαίτερη αξία, όχι τόσο στο θέμα, αυτό καθ'αυτό, όσο στην έμπνευση που είχες, όταν έκανες το θέμα!
Η παρούσα δηλαδή κατάσταση εμφανίζει τα μάτια μας παγιδευμένα, όχι στα δίχτυα πίσω απο το είδωλο του ουρανού, αλλά στην οφθαλμαπάτη του εξιδανικευμένου ελληνικού ουρανού, η οποία ανατροφοδοτείται συνεχώς από την ιδέα, ότι είτε πίσω απο τα δίχτυα, είτε χωρίς ..."μεσάζοντες", ο ίδιος ο ελληνικός ουρανός αποτελεί την εκδοχή του ουράνιου παράδεισου!
Με άλλα λόγια, πιο απλά ...ΕΥΓΕ για την έμπνευση κυρίως, αλλά και το αποτέλεσμα φυσικά!! :-)
@
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τέτοια προσέγγιση, σχόλια τόσο ευνοϊκά, θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ,οτι στην εκπνοή, έστω, του αγώνα, θα κερδίσουμε το ματς, θα μπορούσαμε...αλλά...εξιδανικευμένη και η ελπίδα, στην πραγματικότητα δεν μπορούμε ...ούτε ν'αλλάξουμε μπαλιά!
:)
βάζει γκολ ο ουρανός στα δίχτυα σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή@
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαα! Δοκάρι-στεφάνι και άουτ τελικά...
Πόσες δικτυότρυπες απο μέρους του καλλιτέχνη... Και με επιμονή... Πίσω απο τις δικτυότρυπες ανακαλύπτω μικρές παγίδες... Γιατί θα πρέπει δηλαδή ο ήρωας να αποφύγει τις παγίδες?
ΑπάντησηΔιαγραφή"Άντε προχώρα και πιάσου σαν το γάβρο" φωνάζει ο καλλιτέχνης με το τρόπο του... δες τι υπάρχει πίσω απο τις τρύπες... κάτι άλλο θα ανακαλύψεις μετά...
@
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιμονή ή αλλιώς κόλλημα...
Παιζει, δεν παίζει, ο φερόμενος ως καλλιτέχνης νά' χει ο ίδιος σε δίχτυ, σε δίχτυα μπλεχτεί? Κι αν ακούστηκε κάποια φωνή, είναι που τραγουδάει το άσμα εκείνο " ...κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει, μονάχος μες την άκρη της κλωστης, κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι..."
[Γιατί μπροστά σου(μου) πάντα απλώνεται ένα δίχτυ...]
Το τραγουδάκι του Νίκου Γκάτσου ξεκινάει έτσι...
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή,
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι.
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ..."
Τις καλημέρες μου και τα σέβη μου! :-)
@
ΑπάντησηΔιαγραφή...και προφανώς λέει "βρες" όχι "μες", αχ αυτές οι παραδρομές...
[ Σέβη;;; Μήπως ν' ανησυχώ;;¨-:)]
-Ν'ανησυχείς;;; Μα γιατί;;; Στην έσχατη έχω το άλλοθι των ...παραδρομών. (εεε...τι; Μόνον εσύ?)
ΑπάντησηΔιαγραφή-Ωστόσο... "ανησύχα"* εσύ! :-)
*(Αχ αυτές οι προστακτικές!)
@
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ή κακώς ο συνειρμός από το σεβασμό στο γήρας ενεργοποιείται, όσο για την (τις) παραδρομή (ές),έχω να πω : Γλώττα λανθάνουσα, τ'αληθή πώς τα λες!
Εκτός απο τον θαυμασμό στο γήρας, υπάρχει και ο σεβασμός στο θαυμαστό, στο αξιοπρεπές, στο έξυπνο, στο ...πολύ έξυπνο, στο ...επικίνδυνα έξυπνο, στο ευφυές, στο εμφανές που δεν είναι προφανές και στο κρυπτόμενο που φαίνεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου λοιπόν, μόνο σε ...χρόνια (πολλά ή λίγα... who the fuck cares?) δεν στάλθηκαν!
Τις καλημέρες μου και τα σέβη μου, εκ νέου (πιο διευκρινισμένου αλλά και αορίστου, αυτή τη φορά)
:-)
@
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνταποδίδω:
Respect, λοιπόν [ επί το πιο trendy και νεανικόν!]